Ada Öykülerini okurken zaman zaman gülümsediğimi, ama daha çok gözlerimin yaşardığını söylemeliyim. Adalılık böyledir. Orada yaşam, en olması gerektiği biçimde yaşanır. Herkes birbirine komşu, neredeyse akraba gibidir. Kederler, sevinçler ortaktır. Kente ne kadar yakın olunsa da, özellikle gece oldu mu, Adalıyı bir yalnızlık, yalıtılmışlık duygusu kuşatır. Burgaz-adalı Sait Faikin yeis dediği şeyin kaynağı da budur belki. Kitaba adını veren Küçük Ahşap Evde, öykü kahramanlarının yanı sıra, küçük ahşap evin de, yazgısıyla bir öykü kahramanı gibi okuru etkilemesi bundandır. Mirasın kahramanı Hatice Hanım için üzülmemiz, Kayıptaki mutlu sona sevinişimiz, Futbol Dehasında arkadaşlarıyla bir olup Cakcak Hüseyinle dalga geçmemiz ya da son öyküde minik kedi Ra için hep birlikte kaygılanışımız bu nedenledir... Bütün bunlar Adalı olmakla, Adalarda bugün bile yaşanmakta olan o ortak duyarlılık ve insancalıkla ilgilidir... Ataol Behramoğlu Feryal Orhon Basık, Ada Öykülerinde İstanbulun eşsiz Prens Adalarını öyküleştirirken, özlediğimiz bir yakın geçmişin duygularını da yüreklerde uyandırmayı başarıyor...